معنی کله کی - جستجوی لغت در جدول جو

کله کی

فرهنگ گویش مازندرانی

کله سر

کلمه ای که از حروف اول پنج کلمۀ کیمیا، لیمیا، هیمیا، سیمیا، ریمیا که در نزد قدما از علوم سرّی بود، ساخته شده

فرهنگ فارسی عمید

کله خری

(کَلْ لَ / لِخَ)

در تداول عامه، احمقی. ابلهی. (فرهنگ فارسی معین). صفت کله خر. و رجوع به کله خر شود

لغت نامه دهخدا

کلاه کج

(کُ کَ)

تیره ای از بهمئی از شعبه لیراوی از ایلات کوه کیلویۀ فارس. (از جغرافیای سیاسی کیهان ص 89)

لغت نامه دهخدا

کاه کن

(هََ)

دهی است از بخش کهنوج شهرستان جیرفت که دارای 50 تن سکنه، آب آن از رودخانه و محصول عمده اش خرماست. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 8)

لغت نامه دهخدا

کاه مکی

(هَِ مَکْ کی)

نباتی است که به عربی اذخر نامند. (فهرست مخزن الادویه). رستنیی باشد که آن را خلال مأمونی میگویند. (برهان). تبن مکی. گورگیا. (از حاشیۀ برهان چ معین)

لغت نامه دهخدا

غله کش

(بَ اَ)

حمل کننده غله از جایی به جایی. کشندۀ غله: میّار، غله کش از جایی به جایی. (منتهی الارب). شتران غله کش. ستور غله کش

لغت نامه دهخدا

غله کشی

(غَلْ لَ / لِ کَ / کِ)

حمل غله. عمل غله کش. کشیدن غله از جایی به جایی

لغت نامه دهخدا

تله کش

(وُ قا)

در تداول عامه، آنکه بیگاری کند. آنکه با مزدی سخت اندک برای کسی خدمت کند. رجوع به تله کشی شود

لغت نامه دهخدا

تله کشی

(تِلْ لَ / لِ کَ / کِ)

تعب بری برای کسی بی مزدی یا با مزدی سخت کم. بیگاری گونه ای. بیگاری: تا جوان بودم و می توانستم تله کشی شان را بکنم خوب بودم، حالا دیگر بد شدم. وبا کردن صرف می شود. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

پله کو

(پَ لَ / لِ)

پله کوب. نیم کوب. پیله کوب.
- پله کوپ کردن،نیم کوب کردن. نیم کوفته کردن. کبیده کردن. جشن. بلغور کردن

لغت نامه دهخدا

کله کن

(تَ شِ)

زنی سخت بی شرم و زبان دراز و جهوریهالصوت. صفتی است دختران و زنان درشت خوی را. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

کته کش

(کَ تَ / تِ)

دهی است از دهستان چهاردانگه بخش هزارجریب مازندران. (سفرنامۀ مازندران رابینو ص 124 و ترجمه ص 166)

لغت نامه دهخدا

کلاه کج

(کُ)

دهی از دهستان یوسف وند است که در بخش سلسلۀ شهرستان خرم آباد واقع است و 300 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا

کله شخ

(کَلْ لَ / لِ شَ)

در تداول عامه، کله شق گویند. سرشخ. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به کله شق شود

لغت نامه دهخدا

کله سن

(؟ سَ)

از شعب طایفۀ عکاشه است که از طوایف هفت لنگ ایل بختیاری است. (از جغرافیای سیاسی کیهان، ص 74)

لغت نامه دهخدا

کله سر

(کُ لِ سَ)

دهی از دهستان زنجانرود است که در بخش مرکزی شهرستان زنجان واقع است و 270 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2)

لغت نامه دهخدا

کله زنی

(کَلْ لَ / لِ زَ)

لاف زنی. (ناظم الاطباء) (از اشتینگاس)

لغت نامه دهخدا

کله زن

(تُ مَ / مِ فُ)

لاف زن. (ناظم الاطباء) (از اشتینگاس)

لغت نامه دهخدا

کله خشکی

(کَلْ لَ / لِ خُ)

خلی. دیوانه مزاجی. (فرهنگ فارسی معین). و رجوع به کله خشک شود، کله شقی. یکدندگی. (فرهنگ فارسی معین). و رجوع به کله خشک شود، تریاکی بودن. (فرهنگ فارسی معین). و رجوع به کله خشک شود

لغت نامه دهخدا